Jules de Corte (Deurne, 29 maart 1924 – Eindhoven, 16 februari 1996) was een Nederlandse liedschrijver, componist, pianist en zanger. De Corte werd als zanger-dichter-pianist in Nederland en België bekend met liedjes als De vogels, Ik zou wel eens willen weten, Hallo Koning Onbenul en Als je overmorgen oud bent.
De Corte werd geboren in Deurne als zesde kind in een gezin met socialistische idealen. Hij stamde uit een familie van Belgische immigranten (uit Ruddervoorde); in de familie De Corte komt de naam Jules nog altijd veel voor. Op eenjarige leeftijd werd hij door een medische fout blind. Hij bleek bij orgel- en pianolessen op het blindeninstituut in Grave zoveel aanleg te hebben voor muziek, dat hij in staat was daarvan zijn beroep te maken. Hij schreef meer dan 3000 liedjes voor onder meer de KRO-radio; hij was vanaf 1946 regelmatig te horen voor die omroep, onder andere in het programma Negen heit de klok. Hij werd in 1953 bekend door het zingen van het actielied in Beurzen open, dijken dicht, de inzamelingsactie na de watersnood.
Meer...
Hij trad gedurende vele jaren met zijn recitalprogramma op in alle mogelijke theaters. Jules de Corte was daarnaast op zondag kerkorganist. Hij begeleidde in Helenaveen de Nederlands-Hervormde gemeente in de gemeentezang op een Ruijf-harmonium dat tegenwoordig in het Harmonium Museum Nederland in Barger-Compascuum staat.
Hij was tweemaal gehuwd; uit zijn eerste huwelijk (1954-76) met Mien Verhoeven (1929-2006) werden zijn zes kinderen geboren. Zijn tweede echtgenote, Thea de Corte-Dekker (1945), heeft een aantal jaren na het overlijden van De Corte een luistermuseum in diens woonplaats Helenaveen nagestreefd, dat er uiteindelijk niet is gekomen. Zij beheert thans de nalatenschap waaruit af en toe niet eerder uitgebrachte opnamen op cd of dvd worden gepubliceerd.
De Corte werd bekroond met de Visser Neerlandia-prijs, de Louis Davids-prijs, een Gouden Harp en een Edison. Hij was lid van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. Internationaal werd het werk van De Corte onder meer vertolkt door Bruce Low en Rudi Carrell (Duits), Alice Babs (Zweeds), Philippe Elan (Frans), Jannie du Toit en Coenie de Villiers (Afrikaans) en James Last (instrumentaal). Hij wordt (net als Ernst van Altena) genoemd als bedenker van de term luisterliedje, de Nederlandse vertaling van het woord chanson.
De Corte overleed op 71-jarige leeftijd in een ziekenhuis ten gevolge van hartproblemen en is begraven op begraafplaats Molenstraat 72 te Helmond.
Op 11 maart 2008 werd De Corte postuum onderscheiden met de Oeuvreprijs van de gemeente Helmond. Hij bracht een deel van zijn jeugd in die plaats door, en in de jaren zeventig woonde hij opnieuw enkele jaren in Helmond. Ter gelegenheid van die bekroning werd op 21 oktober 2008 op de hoek van de Zuid-Koninginnewal en de Lambertushof door wethouder Cees Bethlehem en schrijver Cees van der Pluijm een plaquette onthuld met de tekst van het lied De Woorden.
In 2005 verschenen de verzamelde liedteksten van De Corte in de Pluche-reeks onder de titel Ik zou weleens willen weten.
Begin 2012 produceerden de Nijmeegse theatermakers Guus de Klein en Cees van der Pluijm een muziektheatervoorstelling met bekende en onbekende liedjes van De Corte, getiteld Wij Nederlanders. Tevens werd de bladmuziek van 52 liedjes van De Corte uitgegeven onder de titel Wie in Nederland wil zingen. Er verscheen een dubbel-cd met liedjes van De Corte, afkomstig uit de radio-archieven, getiteld Ons Nederlandje.
