The Cure is een in 1978 in Crawley (Verenigd Koninkrijk) gevormde new waveband. Oorspronkelijk heette de band The Easy Cure. De band wordt naast new wave ook geplaatst in de genres gothic rock en postpunk. De band debuteerde in 1979 met het album Three Imaginary boys. De eerste single, "Killing an Arab", zorgde al meteen voor controverse vanwege het vermeende racistische karakter van het nummer. In feite was het gebaseerd op de roman De vreemdeling van Albert Camus. Maar het was de single "Boys don't cry" die in juni 1979 voor de groep de weg naar een bescheiden cultstatus opende. In 1980 brak The Cure grootschalig door met de lp Seventeen Seconds, waarvan de single "A Forest" een internationale hit werd. De stijl van Seventeen Seconds werd door sommigen gothic of postpunk genoemd; een stijl die zwaar aanleunt tegen de muziek van Siouxsie and the Banshees en Joy Division . Na Pornography zette Robert Smith, zanger/gitarist en bezieler van The Cure, de groep op non-actief en legde hij zich bijna volledig toe op Siouxsie and the Banshees, waar hij inviel als gitarist. Ook maakte hij toen samen met de bassist van de Banshees, Steven Severin, de plaat "Blue Sunshine" die uitgebracht werd onder de groepsnaam 'The Glove'. Begin jaren tachtig bracht Smith enkele eigen nummers uit onder de naam The Cure. Met succesvolle nummers als "Let's go to bed", "The Walk" en "The Lovecats" brak hij volledig met de doemmuziek van de vorige albums: Seventeen Seconds, Faith en Pornography. In deze tijd bespeelt Robert Smith ook de media met vage uitspraken en zinspeelt hij vaak op het einde van de band. In de loop van de jaren tachtig bleef het geluid van The Cure zich bewegen tussen de lichtvoetigheid van hun debuutalbum en het doemgeluid van "A Forest". De band groeide daarmee uit tot een van de populairste newwavebands. Op de albums The Top, The head on the door en Kiss me kiss me kiss me zijn nog steeds zware nummers te vinden, in overeenstemming met de depressieve en volgens velen suïcidale staat waarin Robert Smith zich bevond. Er waren veel personeelswisselingen en het album The Top werd - in tegenspraak met de credits op de hoes - vrijwel geheel ingezongen en ingespeeld door Smith. Alleen de drumpartijen kwamen niet van hem, maar van Andy Anderson. Meer op wikipedia.