| Nick Drake (Rangoon, Birma, 19 juni 1948 – Tanworth-in-Arden, nabij Coventry, 25 november 1974) was een singer-songwriter uit Engeland. Nick Drake werd geboren in 1948 in het vroegere Birma, waar zijn vader ingenieur was. Na een korte tijd in India gewoond te hebben, kwam het gezin in 1951 terug naar Engeland en vestigde zich in Tanworth-in-Arden. Nick Drake groeide op in een muzikaal gezin en leerde al snel piano en akoestische gitaar spelen. Drake kreeg een typische Britse upper-middleclass opvoeding. Hij bezocht de keurige Marlborough public school, waar hij piano, klarinet en saxofoon leerde spelen en uitblonk in atletiek. Na de middelbare school ging hij naar Cambridge om Engelse letterkunde te studeren, maar deed weinig anders dan gitaar spelen en liedjes schrijven. Hij trok zich meer en meer terug in zichzelf en werd een buitenstaander. Drake ging met een demo naar een platenmaatschappij, waar producer Joe Boyd direct zijn talent onderkende. De twintigjarige Nick Drake werd ontdekt in 1968 en kreeg onmiddellijk een platencontract bij Island Records. Zijn debuutalbum Five Leaves Left verscheen in 1969. Het album werd gekenmerkt door de breekbare stem van Nick Drake, het delicate gitaarspel en de melancholie van de nummers. Zijn tweede album, Bryter Layter, dat verscheen in 1970, ging op dezelfde muzikale weg verder. Meer... |
|
Geen van beide albums verkocht goed. In dezelfde periode raakte Nick Drake in een depressie die hem vaak belette te schrijven en te componeren. Drake trok zich meer en meer in zichzelf terug. In 1972 kwam Pink Moon uit, een akoestisch album vol naakte, sombere nummers dat in amper twee dagen opgenomen werd en waarin hij terugging naar de essentie van zijn muziek: zijn stem en zijn gitaar. De teksten stonden bol van spijt, verlies en ontgoocheling. Ook nu weer bleef het succes uit. Nick Drake vertrok naar Frankrijk waar hij samenwerkte met Françoise Hardy. Hij zou enkele nummers voor haar geschreven hebben, die nooit werden uitgebracht. Na deze periode raakte Drake opnieuw in een depressie. Hij had het gevoel dat hij zijn doelpubliek onvoldoende kon bereiken en dat hij gefaald had in zijn opzet. Het was het begin van een periode vol psychische problemen, met een hospitalisatie van enkele weken als dieptepunt. In 1974 ging Nick Drake voor de laatste keer de studio in en nam vier nummers op die op Fruit Tree, een postuum verschenen compilatiealbum, verschenen. De nummers waren somber en vol verwijzingen naar de dood. Intussen woonde Nick Drake opnieuw in het ouderlijk huis. In de nacht van 24 op 25 november 1974 nam hij een overdosis van zijn antidepressivum Tryptizol. De volgende dag vond zijn moeder hem dood op zijn bed. Velen vermoeden dat hij zelfmoord pleegde, maar familie en vrienden spreken dit tegen. Volgens hen had hij de laatste maanden minder psychische problemen en was de overdosis een ongeluk. Toch blijft de twijfel, niet het minst doordat naast zijn bed het boek De mythe van Sisyphus van Albert Camus lag, een essay over het absurde van het bestaan en de existentiële vraag naar de zin van het leven. Tegelijk is de boodschap van Camus dat je altijd door moet gaan met strijden. Hij is begraven in Tanworth-in-Arden. Invloed Hoewel Nick Drake tijdens zijn leven amper succes gekend heeft met zijn muziek en weinig albums verkocht, is zijn populariteit na zijn dood enorm gestegen. Gaandeweg ontstaat er een heuse mythevorming rond zijn leven en werken. De drie platen worden iedere paar jaar weer herontdekt door een nieuw publiek. Nick Drake wordt door veel artiesten genoemd als een belangrijke inspiratiebron voor hun eigen muziek. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste songwriters van de twintigste eeuw. Nick Drakes muziek is dan ook vaak gecoverd. |