|
The Dukes spelen een caleidoscoop van liederen, natuurlijk van de Beatles, maar ook Rollin' Stones, the Who, Beegees, the Move, Shadows, Roy Orbinson, te veel om op te noemen, maar alleszins het aanzien en beluisteren waard. Een ware Sixtiesrevival met een nieuwe start van een echte groep uit het, voor sommige nabije, verleden. De enige die ontbreekt is drummer Jan van der Werff, die, wegens drukke verplichtingen, heeft moeten afhaken. In zijn plaats drumt en zingt Edward Tromp. De rest van de band is origineel. Ze willen het gevoel van de jaren zestig, weer laten zinderen. De Nijmeegse beatgroep The Dukes is terug.
Opeens was het succes er. Eind 1966 raakte de carrière van de Nijmeegse band The Dukes in een enorme stroomversnelling. Het geheim van hun succes heette Friday on my mind. Wie jong was in die tijd, droomt meteen weg. Ach ja, Friday on my mind. Van de Easy Beats. Maar ook van The Dukes. De Nijmegenaren liftten mee op het succes van de originele vertolkers. Origineel en cover stonden beide zes weken op nummer 1 in de Veronica Top 40. Daarna ging het als een speer. Slaggitarist en zanger joop van der Plas geeft toe dat het zonder de Easy Beats niet zo ver was gekomen. "Het plaatje werd gek gedraaid in Engeland. Meer... |
|
Onze toenmalige producer Hans van Hemert belde dat wij dat plaatje moesten maken." Het nummer werd in een week ingestudeerd en opgenomen op vrijdag. Op maandag lag het al in de winkel. En de rest is geschiedenis, zoals dat heet. Samen met de foto's uit die tijd komt ook de nostalgie op tafel. Een tijd waarin popgroepen nog beatgroepen heten en er druk werd geïmiteerd door de Nederlandse bands. Blues Corporation speelde de blues. The Gang speelden soul. The Counts imiteerde de Hollies. En het grote voorbeeld van The Dukes waren The Beatles. Op de foto vier Nijmeegse jongens in identieke pakjes. Met een Beatles-bobkapsel.
Vier singeltjes maakten The Dukes in hun bestaan, dat duurde van 1962 tot 1969. Het verhaal van het einde is het bekende liedje. De bandleden kregen vriendinnetjes die niet door één deur konden. Op het eerste plaatje zongen ze twee eigen Nederlandstalige liedjes. Abra Kadabra en Istanboel. "We waren de eerste beatgroep met Nederlandse teksten", weet Van der Plas. Nu niet meer om aan te oren. Een primeur was ook de foto waarop ze op een zebra werden gefotografeerd in het Nijmeegse centrum. "Dat was nog voordat de Beatles zich op een zebra lieten fotograferen voor de hoes van Abbey Roati "' Eenmaal geparachuteerd naar de hoogste hitparadeplaats, lachte het leven The Dukes toe. Je ziet ze hun eigen VW-busje voortduwen in Italië. Waar ze openluchtoptredens gaven op het strand. Van der Plas laat de strooifolders in het Italiaans zien. "Die werden uit een vliegtuigje gegooid." Foto's van vier lachende Nijmegenaren, met ieder een meisje op zijn schouders aan de Italiaanse kust. Natuurlijk werd ook getoerd in Duitsland en Nederland. Maar de nostalgie slaat pas echt toe als Van der Plas terugdenkt aan de concerten in Nijmegen. Op verdwenen podia als Ditsel aan de Oranjesingel en de Stellakelder aan de Grotestraat. Maar ook in het parochiehuis van Brakkenstein en het Kolpinghuis. "In rokerige zalen waar het stonk naar bier", zwijmelt Van der Plas. "Waar jongens, die apart zaten van de meisjes zich moed indronken om te gaan dansen. En dan ruzie kregen omdat ze met hetzelfde meisje wilden." Dat is zondag in het Zwaantje aan de Agnetenweg bij het openingsconcert niet meer gebeurd. Al zijn het waarschijnlijk wel dezelfde meisjes en jongens van toen die op het comebackoptreden van The Dukes zijn afgekomen. Ze reanimeren de jaren zestig. Een echte come back? Ja serieus", bezweert Van der Plas. Line Up: Joop van der Plas: zang en gitaar, Eddie Holtzhuizer: zang, gitaar en toetsen, Willem Heynen: zang en basgitaar, Edward Tromp: zang en drums. |