| Moddervette funk van The Fearless Flyers gaat er goed in. Hoe vaak stonden we niet bij grote funk-, soul- of jazzartiesten met een lekker groovende backingband, te wensen dat die groove nog wat langer door zou gaan voordat de song weer zou starten? Met deze gedachte is The Fearless Flyers aan de haal gegaan. Het viertal – bestaande uit Joe Dart (bass), Cory Wong (baritone guitar, guitar), Mark Lettieri (baritone guitar, guitar) en misschien wel de biggest, baddest drummereindbaas die ik ooit heb zien en horen spelen, Nate Smith – speelt old-school funkgrooves. En eigenlijk doen ze niet veel meer dan dat. Maar het is de manier waarop ze dit doen! Met duizelingwekkende virtuositeit. En met het tempo van een fucking Lockheed SR-71 Blackbird, ofwel het resultaat van mijn Google Search naar het snelste vliegtuig ter wereld. Meer... |
|
En ik zweer je: terwijl dit viertal vanavond supersnelle riff na supersnelle riff en rollercoaster-solo na rollercoaster-solo op de zaal afvuurt, voelt het publiek iets wat op g-krachten lijkt. Ze staan onder druk. Je ziet mensen van hun sokken geblazen worden wanneer Cory Wong, de bekendste van het viertal, doodleuk een metalriff speelt binnen de door The One bepaalde funkkaders. Je hoort mensen gillen, wanneer bassist Joe Dart een solo uit zijn mouw schudt die je in buik, ballen en baarmoeder voelt. Nate Smith slaat zó hard op zijn drumstel dat zijn stokjes om de haverklap van de cimbalen afketsen en op de grond donderen. De beats die dit beest uit zijn instrument beukt, maken dat het publiek geen moment stilstaat. Het viertal doet het allemaal alsof het niets is. En omdat het ze zo ogenschijnlijk makkelijk afgaat, is er ruimte voor humor, voor speelplezier, voor camaraderie. Voor wapperende handjes na vlammende solo’s, alsof er vingers in de fik staan. Voor het bewonderen en aanmoedigen van elkaar, zoals Wong regelmatig bij zijn co-gitarist doet. ‘Yes! Yes! Yes!’ zien we hem bijna maniakaal roepen wanneer Lettieri zijn gitaar in tien verschillende toonhoogtes laat gillen. En wanneer Smith er een drumsolo in gooit, staat de rest van de groep naar hem te kijken alsof ze op een bootje langs een eilandje varen en 2Pac op het strand zien zitten. Ook de presentatie van The Fearless Flyers is prachtig. Het viertal heeft de jaren tachtig vibes en geestigheid van hun studioplaatjes en YouTube-video’s doorgetrokken naar de livesetting. Zo dragen ze allemaal dezelfde blauwe overall en wordt het pompeuze fanfaredeuntje Wild Blue Yonder als introductiemuziekje gebruikt. Het oubollige logo van deze groep had ook van The Powerpuff Girls kunnen zijn. Het sluit allemaal aan op de missie van The Fearless Flyers, die overeenkomt met wat Nile Rodgers & Chic gisteren óók probeerden: een mooi, plezierig feestje bouwen. En grote mensenmassa’s aan het dansen krijgen. Maar waar je bij Chic na enkele nummertjes wel genoeg hebt gehad, daar hebben alle moddervette funkinstrumentals van The Fearless Flyers juist de verslavende werking van harddrugs. Wanneer er ééntje is gespeeld, wil je er nog ééntje horen. En nog één. En nog één. Het beste nieuws van de avond, wat zeg ik, van het weekend, is dat deze show op North Sea Jazz het Europese debuut van deze waanzinnige groep is. Dat betekent dat ze nog maar net zijn begonnen. Muziekkrant OOR, RANDY TIMMERS, 11 JULI 2022. |