|
|
Zo is toetsenist Rave Tesar (Renaissance, Annie Haslam Band) weer aanwezig om hier en daar de muziek wat te verfraaien. Neem de sprankelende piano in het lange titelnummer en constateer dat hij feitelijk olie over de muziek heeft uitgegoten. Tevens is de man samen met Roolaart verantwoordelijk voor de productie van het album en reken maar dat ze beiden zorg hebben gedragen voor een evenwichtig en gevarieerd geheel. De schijf duurt helaas nog geen drie kwartier, wel is elke byte overtuigend raak.
Een ander die eveneens kwistig is geweest met olie, is drummer Pieter van Hoorn. De Knight Area-tamboer weet altijd met een extra roffeltje of iets dergelijks de flow goed in een nummer te krijgen. Luister wat dat betreft even naar de powerballad Gravity of naar het sfeervolle Stars Fall Down en hoor de prima samenwerking met bassist Vinnie Puryear ondanks het feit dat er toch echt een volle oceaan tussen de twee muzikanten zat. Beide nummers lanceren het album dan ook op een bijzonder prettige manier bij de luisteraar en dat mogen ook de bronstige stem van Roolaart en de ballroomachtige vioolklanken op hun conto schrijven. De zang van Roolaart is sterk verbeterd ten opzichte van het debuut waar hij nogal theatraal klinkt. The Voice Of Holland zal hij, lijkt me, nooit winnen. Hij klinkt toch bijzonder aangenaam, zoiets als Ian ‘Moon’ Gould op “The Greatest Show On Earth” van Martin Darvill & Friends. Je kan trouwens op je klompen aanvoelen dat op een album dat “The Plight Of Lady Oona” heet ook een zangeres van de partij is. Roolaart mag zich gelukkig prijzen dat niemand minder dan Annie Haslam deze honneurs heeft waargenomen. In de epic die het dertien minuten durende titelnummer is, laat de Renaissance-zangeres verschillende malen van zich horen. Fraai is het donkere stuk halverwege waar haar heldere stem mooi contrasteert met de diepe bassen. Roolaart heeft een uitgekiende manier van componeren waar je zomaar een break met kerkorgelklanken voor je kiezen kan krijgen of zoals aan het eind: minutenlang prachtig getokkel op de klassieke gitaar. Het spreekt allemaal erg tot de verbeelding. Ook met het duistere Standing In The Rain en het instrumentale Memoires weet Roolaart je van de straat te houden. Met het afsluitende The Revealing Light brengt de man gesproken woord en bombast op het canvas aan en over kunstzinnige uitspattingen gesproken: Roolaart zelf is verantwoordelijk voor de digitale afbeeldingen van het hoesje. De prent op de voorkant geeft trouwens precies aan wat je muzikaal kan verwachten. Het spreekwoord mag dan luiden: never judge a book by its cover, ik zou het in dit geval maar wel doen. Dick van der Heijde, Progwereld. |