| Simon & Garfunkel was een Amerikaans zangduo bestaande uit Paul Simon en Art Garfunkel. Ze traden voor het eerst onder de naam "Tom & Jerry" op in de tweede helft van de jaren vijftig en sinds de jaren zestig als Simon & Garfunkel. In 1970 gingen ze uit elkaar om sindsdien sporadisch voor eenmalige concerten of tours weer bij elkaar te komen. Tijdens hun middelbareschooltijd begonnen Simon en Garfunkel met het zingen van liedjes van onder andere The Everly Brothers. In 1956 namen ze de artiestennamen Tom and Jerry aan (Paul Simon als Jerry Landis en Art Garfunkel als Tom Graph), startten daarmee officieel een carrière en kregen een eerste opnamecontract. In 1957 schreven ze voor het eerst eigen teksten en scoorden een eerste hit: nummer 49 in de Billboard-lijst Hey schoolgirl. Volgende pogingen tot hits te komen bleken niet succesvol en na de middelbare school ging elk zijn eigen weg. In januari 1966 haalde een remix vanuit de studio van hun nummer The Sounds of Silence plotseling de hoogste positie in de Amerikaanse hitlijsten. Vanwege dit succes werd met enige haast een tweede album opgenomen met dit nummer als titelsong. Meer... |
|
Het nummer was in de hele wereld erg succesvol. Voor het vervolgalbum Parsley, sage, rosemary & thyme werd meer tijd genomen. Dit album werd ook in 1966 uitgebracht. Voor beide albums werden nummers gebruikt van Simon’s soloalbum The Paul Simon Songbook uit 1965. Doordat muziek van Simon & Garfunkel in 1967 werd gebruikt als soundtrack voor de film The Graduate (met Dustin Hoffman in de hoofdrol) werd hun naam definitief gevestigd. Met hun rustige, goed in het gehoor liggende en mild maatschappijkritische nummers stegen ze in de hitparades. Er volgde nog twee albums: het conceptalbum Bookends in 1968 en het iconische Bridge over troubled water in 1970. Nummers als The Sound of Silence, Homeward Bound, I Am a Rock, Kathy's Song, April Come She Will, A Hazy Shade of Winter, America, Scarborough Fair, Mrs. Robinson, The Boxer, Bridge over troubled water, Cecilia, El cóndor pasa en My Little Town zijn nog steeds bij veel mensen bekend. Het duo heeft ook een song gewijd aan de beroemde architect Frank Lloyd Wright. Vrijwel alle nummers werden geschreven door Paul Simon. Sommige van hun songs hebben de status van evergreen bereikt. Simon & Garfunkel wonnen samen vijf Grammy Awards voor hun albums. In 1975 werkten Simon en Garfunkel voor het eerst sinds 1970 weer samen aan het nummer "My Little Town", dat dat jaar zowel op Simon's album Still Crazy After All These Years verscheen als op Garfunkel's album Breakaway, maar van een echte reünie kwam het niet. Op 19 september 1981 traden Paul Simon en Art Garfunkel weer voor het eerst na elf jaar samen op met een concert in Central Park in New York. Bijna een half miljoen mensen waren aanwezig bij dit memorabele optreden. Hierop volgde een reünietournee. Er volgde meerdere optredens en aanvankelijk zou er ook nieuw album komen. Daar kwam het uiteindelijk niet van en het hiervoor door Paul Simon geschreven materiaal kwam terecht op diens soloalbum Hearts and bones. In 2003 ontving het duo een Grammy Lifetime Achievement Award. In 2004 hielden zij de Old Friends Tour en in februari 2009 kondigde Garfunkel aan dat zij mogelijk weer aan een nieuwe tournee zouden beginnen. In juni en juli 2009 was er een tour door Australië, Nieuw-Zeeland en Japan. |
| Paul Simon (Newark (New Jersey), 13 oktober 1941) is een Amerikaans singer-songwriter. Van 1964 tot 1970 vormde hij de helft van het duo Simon & Garfunkel en sinds 1970 is hij soloartiest, naast incidentele reünies met Art Garfunkel. Simon had diverse hits, waaronder "Late in the Evening" en "50 Ways to Leave Your Lover". Simon maakte tot en met 2018 veertien soloalbums, het bekendste daarvan is het met Zuid-Afrikaanse musici gemaakte Graceland uit 1986, waarop ook de hitsingle "You Can Call Me Al" te vinden is. Paul Simons ouders, Belle en Louis, waren Hongaarse immigranten van Joodse afstamming. Pauls grootvader -naar wie hij vernoemd is- vluchtte in 1903 vanwege toenemend antisemitisme in Hongarije naar de Verenigde Staten. Louis Simon werkte als contrabassist voor de radio in Boedapest. In de Verenigde Staten werkte hij onder de naam Lee Sims voor een radiostation in Newark en trad hij op in orkesten in televisieprogramma's als Arthur Godfrey and His Friends, The Jackie Gleason Show en The Garry Moore Show. Belle Simon was lerares op een basisschool in New York. Ze gaf tevens privéles in het bespelen van diverse muziekinstrumenten, waaronder de harp. Na de geboorte van Pauls vier jaar jongere broer Eddie verhuisde het gezin naar Kew Gardens in Queens. Tot 1970 Aan het eind van de jaren vijftig vormde de toen zestienjarige Simon met schoolvriend Art Garfunkel het duo Tom & Jerry, een naam die zij ontleenden aan de populaire tekenfilmreeks Tom and Jerry. Zij scoorden een kleine hit in de Verenigde Staten met hun eerste single, "Hey Schoolgirl", maar verder succes bleef nog uit. Met Jerry Landis als artiestennaam sloot Simon zich in de zomer van 1961 aan bij een zanggroep, Tico and the Triumphs, die verder bestond uit Mickey Borak, Marty Cooper en Gail Lynn. Hun single "Motorcycle", die Simon tevens produceerde, bereikte de 99ste plaats in de Billboard Hot 100. In 1964 ging deze groep uit elkaar. Simon en Garfunkel kwamen weer bijeen. In oktober 1964 bracht Columbia Records hun debuutalbum Wednesday Morning, 3 AM uit. Het album leverde geen succes op. CBS Records bracht in 1965 in het Verenigd Koninkrijk het eerste soloalbum van Simon uit, getiteld The Paul Simon Songbook. In oktober 1965 werd een nieuwe versie van het liedje "The Sound of Silence" van het debuutalbum van Simon and Garfunkel als single uitgebracht. Het leverde hen een Amerikaanse nummer één-hit op. In de jaren zestig namen zij verder de albums Parsley, Sage, Rosemary and Thyme (1966) en Bridge over Troubled Water (1970) op. Ook de soundtrack van de film The Graduate (1967) bevat veel van hun muziek, waaronder het lied "Mrs. Robinson". Solocarrière vanaf 1970 Het duo ging in 1970 uit elkaar, waarna Simon onmiddellijk begon aan de opnamen van zijn tweede soloalbum. Dit album, getiteld Paul Simon, werd in 1972 uitgegeven. In de jaren daarna volgden There Goes rhymin' Simon (1973), Still crazy after all these years (1975) en Hearts and bones (1983). Behalve als vernieuwer van de (Amerikaanse) folkmuziek, heeft Simon - in de tweede helft van zijn carrière als solo-artiest - faam verworven als behendig improvisator bij de vermenging van niet-westerse muziekstijlen met zijn eigen westerse interpretatie. Hiervoor verblijft hij een tijdje in die andere cultuur: Graceland uit 1986, na een verblijf van ongeveer twee weken in Zuid-Afrika, is hiervan een bijzonder resultaat. Op deze plaat staan hits als "Homeless" (gedeeltelijk in het Zoeloe), "The Boy in the Bubble" en "Diamonds on the Soles of Her Shoes". Ladysmith Black Mambazo, een van de bands die meewerkten, werd door het album populair. Simon was de eerste internationale artiest die in Zuid-Afrika een concert gaf nadat de Verenigde Naties de door hen vanwege de apartheid aldaar ingestelde boycot hadden opgeheven. Dit concert vond op 11 januari 1992 plaats in Johannesburg. Rhythm of the Saints uit 1990 volgde het recept van Graceland, ditmaal met Zuid-Amerikaanse rootsmuzikanten. Het album werd minder goed ontvangen, al werd The Obvious Child een kleine hit. Voor de musical Songs from the Capeman uit 1997 putte Simon uit een reeds bestaand amalgaam van stijlen, namelijk de mix die sinds 1920 in New York was ontstaan uit populaire Amerikaanse muziek en de door Puerto Ricaanse immigranten meegebrachte en verder ontwikkelde latinmuziek (onder meer salsamuziek). Voor Songs from the Capeman zocht Simon de medewerking van Puerto Ricaanse muzikanten, onder wie Marc Anthony. In 2004 verschenen Simons soloalbums uit de periode 1972-2000 in een geremasterde heruitgave. De oorspronkelijke albums werden uitgebreid met demo's en alternatieve takes. In mei 2006 volgde het album Surprise, dat Paul Simon met producent Brian Eno opnam. Volgens criticus Kelefa Sanneh zorgden Eno's sonische landschappen voor enige verlichting in wat "een tamelijk sombere collectie liedjes" is, al voegde Simon ook het favoriete "Father and daughter" toe, bekend van de animatiefilm "The Wild Thornberrys Movie". In 2011 werd het album So Beautiful or So What uitgebracht, volgens Sanneh een hoogtepunt in Simons carrière. In 2012 toerde Simon door Europa ter gelegenheid van het vijfentwintigjarig jubileum van zijn album Graceland. De tournee begon met een optreden tijdens het festival Hard Rock Calling in Hyde Park in Londen. Op 17 juli trad hij op in België en op 18 juli (Nelson Mandela-dag) in het Ziggo Dome te Amsterdam. Hij werd onder meer begeleid door trompettist Hugh Masekela en muzikanten die indertijd op Graceland speelden, zoals Ray Phiri en de groep Ladysmith Black Mambazo. In 2015 vond een tour plaats samen met Sting, waarbij ook Amsterdam en Antwerpen werden aangedaan. In juni 2016 verscheen Stranger to Stranger, Simons dertiende soloalbum. Volgens criticus Kelefa Sanneh van tijdschrift The New Yorker is dit album, dat elf nummers telt, "vrolijker en grappiger dan zijn recente voorgangers - zijn meest dansbare muziek in decennia." Co-producer was Roy Halee, die aan alle albums van Simon en Garfunkel meewerkte en door Simon voor dit album werd benaderd, vanwege zijn vermogen om echo te creëren, aldus verklaarde Simon tegenover het blad Rolling Stone. Volgens het tijdschrift kenmerkt het album zich niet alleen door echo en ritme - de Italiaanse elektronische danceartiest Clap!Clap! leverde de beats voor drie tracks - , maar gaan deze elementen een fusie aan met Afrikaanse houtblazers, Peruviaanse drums, een gospelkwartet, alsmede blazers en synthesizers. De teksten zijn vaak geestig: zo handelt het nummer "Wristband" over een rockster die vanwege het niet dragen van een polsband de toegang tot zijn eigen concert wordt geweigerd. Op 5 februari 2018 kondigde Simon in een brief aan zijn fans aan dat hij op zou houden als artiest. Tegelijk maakte hij zijn afscheidstournee bekend die op 16 mei van dat jaar begon in Vancouver, Canada. Na onder meer twee concerten in de Ziggo Dome in Amsterdam op 7 en 8 juli sloot hij de Homeward Bound Farewell Tour af in Flushing Meadows Corona Park in New York, op 22 september 2018. Op 7 september 2018 kwam zijn veertiende solo-album uit, In the Blue Light, waarop hij nieuwe versies liet horen van eerder opgenomen nummers, die volgens hem onderbelicht waren gebleven in zijn oeuvre. Eerder werd aangekondigd dat In the Blue Light Simons laatste studioalbum zou zijn, maar op 19 mei 2023 verscheen het album Seven Psalms, geïnspireerd op het Hebreeuwse bijbelboek Psalmen. Op de cd-versie van dit album zijn de zeven stukken van het album niet apart geïndexeerd, maar uitgebracht als één doorlopend nummer. |
| Art Garfunkel(Queens (New York), 5 november 1941) is een Amerikaans singer-songwriter en is vooral bekend geworden als helft van het duo Simon & Garfunkel (met Paul Simon). Zij brachten een aantal albums uit, waaronder Parsley, Sage, Rosemary & Thyme (1966) en Bridge Over Troubled Water (1970). Ook de soundtrack van de film The Graduate (1968) bevat veel van hun muziek, waaronder het lied Mrs. Robinson. Garfunkel werd geboren in Queens, New York. Toen hij vier was werd hij voor het eerst geconfronteerd met muziek. De eerste bandrecorder kwam in huize Garfunkel. Garfunkel trouwde met Linda Marie Grossman (geboren in 1944), een architect, in Nashville op 1 oktober 1972 en scheidde van haar in 1975. Hij sprak over een turbulent huwelijk dat bitter eindigde. Sedertdien heeft Garfunkel haar nooit meer gesproken. Tijdens zijn lagereschool tijd, begon hij met het zingen van liedjes van onder andere de Everly Brothers, samen met Paul Simon, die hij toen al kende van school. Ze woonden 500 meter uit elkaar en richtten samen een bandje op en begonnen met kleine optredens. Ze noemden zich Tom and Jerry en kregen onder die naam ook hun eerste opnamecontract. Hey Schoolgirl was een nummer dat ze zelf geschreven hadden. Later gingen ze verder als Simon & Garfunkel. In 1970 gingen Simon en Garfunkel uit elkaar door onenigheid. Nadat hij een aantal jaren had geacteerd begon Garfunkel in 1973 met een solocarrière als liedjesschrijver en zanger. In 1979 had hij zijn grootste hit met Bright Eyes, dat uitkwam als onderdeel van de soundtrack van de film Watership Down. Het was in Nederland de bestverkochte single van het jaar 1979. Pas in 2002, op het album Everything Waits To Be Noticed maakte Garfunkel zijn debuut als componist. In 1983 besloot hij een voettocht door de Verenigde Staten te maken van de oostkust naar de westkust. Hij begon in New York en liep elke maand een aantal dagen; uiteindelijk heeft hij er zo'n 13 jaar over gedaan. Hij kwam in april 1996 aan in de staat Washington. Van deze voettocht is ook een dvd gemaakt. Hierop worden passages uit zijn dagboek (dat hij gedurende zijn hele tocht bijhield) gecombineerd met een liveoptreden opgenomen in 1996 op Ellis Island. Tijdens dit optreden zong Garfunkel ook een duet met James Taylor en zong zijn vrouw Kim Cermack Garfunkel ook enkele nummers. In 1981 kwamen Garfunkel en Simon weer bij elkaar voor een concert in Central Park in New York en in 2003 voor een tour door Amerika en Europa. |